Leylekler çoktan gökyüzünde yol almış, yeni ufuklara kanat çırpmıştı. Kapı aralanmış, mevsim sonbaharın sessizliğiyle içeri girmişti.
Bahar bana hep gençliği anlatır. Toprağın yeniden dirilişi, suların berrak akışı, çiçeklerin taptaze kokusu… Hayatın en canlı, en umut dolu taraflarını. Baharda insanın yüreği genişler, geleceğe dair hayaller filizlenir. Oysa sonbahar bambaşkadır. Sararan yapraklarıyla, havanın halden hale geçişiyle, kırmızıya ve sarıya boyanan dallarıyla bana hep orta yaşların sonunu, yaşlılığın hüzünlü başlangıcını anımsatır. İşte bu yüzden olsa gerek, ona hep “hüzün mevsimi” deriz.
Her yaprak, dalından koparken sanki bir ayrılığın hikâyesini fısıldar. Ama ayrılığın içinde bile bir umut saklıdır; çünkü biz biliriz ki, her düşen yaprak aslında yeniden dirilişin habercisidir. Bahar bir gün yeniden gelecek, toprak yeniden yeşerecek. İşte bu inançla, her dökülen yaprağa biraz sabırla, biraz umutla bakarız.
Takvimden eylül yaprakları düşmeye başladı bile… Her gün biraz daha solan yeşil, yerini kırmızıya, kahverengiye ve sarıya bırakıyor. Doğa, sanki gökyüzünün fırçasıyla çizilmiş bir tabloya dönüşüyor. Ve biz her defasında, sonbaharın bize armağan ettiği o dizeleri hatırlıyoruz:
“Düşen bir yaprak görürsen, beni hatırla demiştin.
Biliyorsun, seni ben sonbaharda sevmiştim…”
Eylül, yalnızca bir ay değildir. O, içimizi kavuran bir hüzün, kalbimizi ısıtan bir hatıra, şairlerin kalemine düşen en ince ilhamdır. Bazen bir ayrılığı, bazen de bir kavuşmayı anlatır. Çünkü Eylül’de insan, hem geriye bakar hem de önünde uzanan yolun sessizliğini dinler.
Ne çok şaire esin olmuştur Eylül… Cemal Süreya’nın dediği gibi:
“Eylül toparlandı gitti işte,
Ekim falan da gider bu gidişle.
Tarihe gömülen koca koca atlar,
Tarihe gömülür o kadar.”
İşte bu yüzden, Eylül her zaman biraz eksiltir, biraz düşündürür; ama her defasında da bizi derin bir sabırla bekleyişe çağırır. Çünkü biliriz ki, her vedanın ardından yeni bir başlangıç filizlenecektir.
Ve biz, Eylül’ün hüznünde bile yeni bir baharın müjdesini duyarız…