Çünkü bazen insanın ihtiyacı olan şey, yüksek sesler değil; içini duyan bir sessizliktir.
Sabah gözlerimizi açıyoruz. Gün başlıyor. Ama gerçekten başlıyor mu? Yoksa alışkanlıkların iteklediği bir tekrarın içine mi düşüyoruz? Gün, yalnızca takvimde ilerleyen bir tarih değil. Gün; fark edebildiğimiz kadar gün.
Gökyüzüne hiç dikkatle baktınız mı bugün? Aynı mavi ama her gün başka. Bulutlar yer değiştiriyor, ışık başka bir yerden düşüyor. Aslında bize şunu fısıldıyor: “Hiçbir şey aynı kalmıyor.” Biz neden kalalım?
İnsan çoğu zaman kendini eksik hissettiği yerden tanımlar. Oysa mesele ne olmadığımız değil; neyi görmezden geldiğimiz. Hayat, sürekli daha fazlasını ister gibi görünür ama bazen bizden tek istediği şey durup bakmamızdır. Sevdiklerimize, elimizde kalanlara, içimizde hâlâ sönmemiş olan o küçük umuda…
Ataullah İskenderî’nin sözünü sık sık hatırlarım:
“İnsan ne yaptığını sorgulamıyorsa, uyanık değildir.”
Belki de bu yüzden bu kadar yorgunuz. Çok hareket var ama az fark ediş.
Hepimiz bir hikâyenin içindeyiz. Ailemiz, anılarımız, kırıldığımız yerler, tutunduğumuz insanlar…
Bunlar bizi dünyaya bağlayan ipler. Ve evet, bir gün hepsi geride kalacak. İşte tam da bu yüzden bugün kıymetli. Şimdi. Bu an.
Samiha Ayverdi’nin dediği gibi:
“İnsanın dünyası, kendisini düzeltmesiyle değişir.”
Dışarıyı suçlamak kolay, ama içeriye bakmak cesaret ister. Ve belki de gerçek cesaret, her şeye rağmen kalbini açık tutabilmektir.
Unutmayalım:
Her insan bir nefes taşır.
Kimi sessizce derinleşir, kimi kendi varlığını ararken yolunu kaybeder. Ama herkesin içinde, yeniden başlayabilecek bir yer vardır.
Cesaretinizi ertelemeyin.
Kendiniz olmaktan korkmayın.
Ve ne olur, arada bir başınızı kaldırıp gökyüzüne bakın.
Belki de hayat, tam o anda size göz kırpıyordur.
Gelin, dünyaya bir de buradan bakalım.