Müezzinin yanık sesiyle kâinata salınan Ezan-ı Muhammedî. Yüzü soğuk,
nemli, acının ve ıstırabın, çilelerin ve mahvolmuşluğun envaı çeşitlerine şahit olmuş
dört duvar, okunan ezanı yıllarca susuz kalıp çatlak çatlak olmuş toprağın suyu emdiği
gibi yudum yudum içiyor, içtikçe kanıyor, kandıkça yüreği damla damla eriyor, eriyor,
eriyor, adeta buhar olup uçuyor.

İşte, “Allah’a inanan ve itaat eden insan, zindanlarda da olsa mesuttur,
bahtiyardır; inanmayanlar ise saraylarda da olsa zindandadır, bedbahttır. (Bediüzzaman)”
Sözünün hakikati ve tecellisi.

“Yürü, hür maviliğin bittiği son hadde kadar, insan dünyada hayal ettiği
müddetçe yaşar.“ düsturundan hareketle, git gidebildiğince, gönlünce…Ta ki, ötelerin
ötesine… Ve daha ötesine…Sonsuzluğa dek…

Böyle ulvi bir atmosfer içinde başlar yusufiyede sabah. Ölümün yarısı olan,
üzerini katmer katmer örtmüş uyku kefeni, bir eûzü besmele ile yırtılıp parçalanarak
kalkılır yataktan, şeytanın ve eniklerin inadına. Arkasına bakmadan kaçar melun,
yılmışlık ve yıkılmışlık içinde, hakir ve zelil olarak. Sonra, meydan muzaffer müminlere
kalır; at koştururlar mukaddes beldede dört bir yana…

Büyük bir itina ile alınan abdestler, sanki uzuvlara dalga dalga yayılan, onları
maddeten olduğu gibi manen de tertemiz yapan nurdan damlalardır.

İşte mescit. Koğuşun bir köşesinde duruyor. Ah..! Dertlendiğim, kederlendiğim,
sıkıldığım, bunaldığım, üzüldüğüm, hüzünlendiğim, sevindiğim, coştuğum zamanlarda
bana kucağını açan, dert ortağım, keder dağıtıcım, ruh hekimim, acı dindiricim, her
şeyim… Sende bulurum kendimi, seninle unuturum masivayı. Seninle konuşurum
rabbimle. Buyurmuyor mu ki, o server-i enbiya, “Rabbiyle konuşmak isteyen namaza
dursun.”

Kılınan sünneti müteakip, getirilen kametle başlayan Rabbülalemin huzurunda
havf ve reca ile saf olmuş, omuz omuza vermiş insanlar. Rabbin “And olsun o saf saf
dizilenlere..!” hitabına muhatap olanlar, hal diliyle, “Yarabbi, ya ilahi, işte huzurundayız,
karşında ellerimiz bağlı, boynumuz bükük, başımız eğik. Günahkârız; günahlarımızdan
dolayı yüzüne bakacak durumda değiliz, sen bizim efendimiz, biz ise senin köleleriniz.
Bizi mağfiret eyle, hatalarımızı günahlarımızı affeyle. Çünkü sen Settar’sın, Gaffar’sın.
Yarabbi hiç kimsenin karşısında eğilmeyen bu vücut senin karşında iki büklüm oluyor.
Sen azamet sahibi, bütün noksanlık sıfatlarından münezzeh olan rabbimizsin. Ya ilah
el âlemin, bu yüz ki, işlemiş olduğum günahlardan kapkara olmuş. İşte huzurunda
yerlere sürüyorum. Sen, bütün noksan sıfatlardan beri, bizim Rabbimizsin. Bizleri
affeyle, bazı yüzlerin kara olacağı yevmi-i kıyamette bizim yüzlerimizi nurlandır.”
diyorlar.

İmamın tekbirleriyle rükûa eğilenler, secdeye gidenler, tam bir ahenk ve disiplin
içinde, sanki tek vücut olmuş, benlikler silinmiş herkes bir olmuş. Herkes O Bir'de bir
olup Bir'de kaybolmuş. Yok olmayan bir tek o. Ezelde de var olan, ebed de de var
olacak, hiçbir şey yokken var olan O… O: Allah-ü-Zülcelal ve Tekaddes hazretleri…

Esselamu aleyküm ve rahmetullah. Allah’ın selamı ve rahmeti üzerinize olsun,
ey sağımdaki sevap yazan melek, sağımdaki cemaat ve bütün müminler.
 Esselamu aleyküm ve rahmetullah. Yine Allah’ın selamı ve rahmeti üzerinize
olsun, ey solumdaki günah yazan melek, solumdaki cemaat ve cümle müminler.

Böylece ötelerin ötesine gidiş, oralardaki seyir tamamlanır ve selam ile birlikte
miraçtan dünyaya dönülür. Arkasından tesbihat ve arşa açılan eller. O eller ki, şairin:

“Dua, dua eller karıncalanmış,
Yıldızlar avuçta gök parçalanmış,
Gözyaşı bir tarla hep yoncalanmış,
Bir soluk, bir tütsü, bir uçan buğu,
İplik ki incecik örer boşluğu.” (Necip Fazıl Kısakürek)

Dizelerinde kendini bulur.

Görevlerini yapmış olmanın verdiği huzur ve sükûn içinde pırıl pırıl yüzler,
nurlanmış alınlar ve berrak gönüllerle mescitten ayrılanlar, şimdiden öğle namazına
hazırlanıyorlar.

Hasan İLTER
Diyarbakır Askeri Cezaevi 1987