Hayatımızın en temel taşlarından biri olan güven, bir insanın diğerine elini uzatabilmesinin, sırtını dönebilmesinin, sırrını açabilmesinin temelidir. Ne elle tutulur ne gözle görülür. Ama bir kez var olduğunda içimizi ısıtan, yok olduğunda ise her şeyi yerle bir eden görünmeyen bir bağdır. Hayatımızın temel taşlarından biridir; çünkü insan, ancak güven duyduğu birine elini uzatabilir, sırtını dönebilir, içini açabilir. Güven olmadan bir iletişim sağlıklı ilerlemez, bir ilişki ise temeli olmayan bir yapı gibi ilk sarsıntıda yıkılır. Sürekli korku ve şüpheyle yürütülen bir ilişkinin sonu, huzursuzluk ve tükenmişliktir.

Bu yüzden çevremizi seçerken en çok dikkat etmemiz gereken şey, güven duygusudur. Kendimizi güvende hissetmediğimiz bir yerde uzun süre kalmamalı, güvenemediğimiz insanlarla aramıza sağlıklı mesafeler koymalıyız. Zira günümüzde güvenilecek insan sayısı azaldı; sözler çoğaldı ama sadakat azaldı. Güven duyabileceğimiz kişiler neredeyse parmakla sayılır hale geldi.

Güven, büyük laflarla ya da yeminlerle kurulmaz. Sessiz sadakatle, tutarlı davranışlarla ve zamanla inşa edilir. Birinin yanında kendimiz olabilmek, hata yaptığımızda yargılanmayacağımızı bilmek, en zayıf anımızda bile anlaşılacağımızı hissetmek… İşte gerçek güven budur. Ama bir kere kırıldığında, o güveni onarmak neredeyse imkânsızdır. Çatlamış bir aynaya her baktığımızda o kırıkları nasıl hep görüyorsak, sarsılan güven de hep bir iz bırakır içinde.

Bu yüzden, bize bu eşsiz duyguyu yaşatabilen insanlara kıymet vermeli, biz de onların güvenini sarsmamalıyız. Çünkü güven sadece ilişkileri değil, insanın iç huzurunu da ayakta tutar. Güven varsa beden de ruh da daha sağlıklı olur; insan daha mutlu, daha güçlü, daha dirençli hisseder.

Friedrich Nietzsche'nin o anlamlı sözüyle bitirelim: “Güvenmek, sevilmekten daha büyük bir iltifattır.” Gerçekten de güven, bir insana sunulabilecek en değerli armağan; insan ruhuna iyi gelen en büyük kıymettir.

Ruhumuza iyi gelecek kıymetli insanların karşımıza çıkması dileğimle…