Siyasetçi konuşuyor, hatasız. Bürokrat imza atıyor, sorumsuz değil. Muhalefet kaybediyor, suçlu hiç değil. Vatandaş şikâyetçi ama masum.

Herkes haklı. Herkes mağdur. Ama ortada çözümsüz bir memleket duruyor.

Bir sorun çıktığında refleksler belli. Herkes önce niyetini anlatıyor. Sonra şartları sıralıyor. En sonunda da suçu “sisteme” bırakıyor. Sistem ise kimseye ait değilmiş gibi ortada duruyor.

Eskiden yanlış yapan utanırdı. Bugün yanlış yapan, uzun bir gerekçe hazırlar. Hata, artık savunulması gereken bir şey değil; doğru anlatılırsa meşrulaşan bir duruma dönüştü.

İktidar başarısızlıklarını anlatırken hep engelleri hatırlatıyor. Muhalefet yenilgilerini anlatırken hep halkı eğitmeye kalkıyor. Kimse aynaya bakmayı tercih etmiyor. Çünkü aynalar sessizdir ama inandırıcıdır.

Vatandaş da bu düzenin dışında değil. Herkes adalet istiyor ama sıra kendine gelince esniyor. Herkes liyakat diyor ama tanıdık arıyor. Herkes ahlaktan söz ediyor ama bedel ödemek istemiyor.

Yanlış yapan yok. Ama yanlışlar birikiyor.

Bu yüzden bu ülkede sorunlar çözülmüyor; sadece konuşuluyor. Konuşuldukça da herkes biraz daha haklı çıkıyor.

Belki de asıl eksik olan şey yeni bir yasa, yeni bir kadro ya da yeni bir slogan değil. Belki eksik olan tek şey,
 “Evet, burada ben yanlış yaptım” diyebilecek bir olgunluk.

O cümle kurulmadıkça,
 bu ülkede kimse yanlış yapmamaya devam edecek. Ve her şey biraz daha yanlış gidecek.